Στο Μαρκόπουλο, οι Περίακτοι παρουσιάζουν το έργο του Σαίξπηρ "Μάκβεθ". Παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή και Σαββάτο στις 9:15 και Κυριακή στις 7:15 έως τις 24 Φεβρουαρίου.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο Μάκβεθ είναι μια από τις σπουδαιότερες και πιο γνωστές τραγωδίες του Σαίξπηρ. Έχοντας μια καθαρή πεντάπρακτη δομή, όπως όλα τα έργα της Ελισαβετιανής περιόδου, ακολουθεί πιστά τη βασική λογική μιας τραγωδίας με την άνοδο και την πτώση του ήρωα.
Βασικός ήρωας και η Λαίδη Μάκβεθ, που τον συμπληρώνει τις στιγμές που εκείνος δειλιάζει. Μια κρυστάλλινη γυναικεία παρουσία.
Ο Μάκβεθ ανέρχεται, φτάνει μέχρι και το αξίωμα του Βασιλιά της Σκοτίας. Τα φαντάσματα των τύψεων όμως και των όλων μεταφυσικών στοιχείων που συχνά χρησιμοποιεί συγγραφέας στα έργα του τον καταδιώκουν. Έτσι και η πτώση είναι αναπόφευκτη που έρχεται για να επαναφέρει τη νομοτέλεια.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου, Σπύρος Κολιαβασίλης, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, την οποία μπορείτε να την διαβάσετε από την ιστοσελίδα του συλλόγου.
23.1.08
Μάκβεθ
1 σχόλιο:
Τελευταία στιγμή πήγα να δω την παράσταση Μάκβεθ! Ο λόγος που καθυστέρησα να την δω, είναι ο Σαίξπηρ. Προσωπικά, ο ποιητικός του λόγος δεν με συναρπάζει, ενώ και οι περισσότεροι σκηνοθέτες, αν και προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν το έργο τόσο σκηνοθετικά όσο και σκηνικά, τελικά καταλήγουν στα ίδια μότιβα που έχουμε συνηθίσει στα έργα του Σαίξπηρ και την Ελισαβετιανή περίοδο. Στη χώρα μας δεν έχουμε βασιλιάδες και δεν έχουμε την ίδια κουλτούρα με τους Βρετανούς. Ωστόσο οι αξίες που θέλει να περάσει ο συγγραφέας στο κοινό είναι διαχρονικές, και κατά τη γνώμη μου σε συνδυασμό με τους πλούσιους μονολόγους που δίνουν τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν και να πειραματιστούν είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν αυτά τα έργα να παίζονται ακόμη στη σκηνή...
Ο συγκεκριμένος θίασος δεν είναι μια ερασιτεχνική ομάδα, αλλά αποτελείται από άτομα που έχουν σπουδάσει υποκριτική. Αν και ξεκίνησε σαν ερασιτεχνικός σύλλογος, αυτή τη στιγμή η κεντρική σκηνή ανήκει στην κατηγορία των επαγγελματιών. Επομένως δεν θα μπορούσα να είμαι επιεικής.
Η παράσταση ξεκινούσε με τους μάγους που εκστασιάζονται μπροστά σε τρία πτώματα! Ο χορός τους και η κίνησή τους δεν είχε τίποτα πρωτότυπο να επιδείξει, ίσα ίσα, που προσωπικά με προδιέθεταν πολύ άσχημα να συνεχίσω να παρακολουθήσω το υπόλοιπο έργο. Ενοχλητικό βρήκα επίσης ότι αρκετοί διάλογοι εκτυλίσσονταν στο πίσω μέρος του διαδρόμου μεταξύ των θεατών. Οι ηθοποιοί ήταν λίγοι σε σχέση με τους απαιτούμενους ρόλους, ωστόσο το σκηνοθετικό εύρημα με τις μάσκες, ήταν μια πολύ καλή λύση στο να αμβλύνει την έλλειψη ηθοποιών αλλά επιπλέον πρόσθετε ενδιαφέρον σκηνικό. Μια σκηνή που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση είναι στην σκηνή με το φόνο του παιδιού του Μακνταφ (Μαριέττα Λούμπα).
Όσον αφορά τους ηθοποιούς, ο κεντρικός ρόλος, αυτός του Μάκβεθ (Κολιαβασίλης Σπ.) ήταν αξιοπρεπής. Από τον θίασο, ξεχώρισα τους Θανάσης Τσόδουλος που έπαιζε τον ρόλο του Μπάνκο και ήταν πραγματικά πολύ καλός, όπως και τους ηθοποιούς Λαμπριανός Γιώργος και Φιλίππου Γιάννης. Από τον Α. Τζινέρη θα περίμενα καλύτερες ερμηνείες. Ίσως το πλήθος των διαφορετικών ρόλων να ήταν αυτό που τον οδήγησαν στην μετριότητα. Μέτρια ήταν και η Λαίδη Μακβεθ, η οποία είχε και τις καλές της στιγμές!
Αν εξαιρέσει κανείς τις σκηνές με τους μάγους, και ιδιαίτερα την πρώτη, το έργο ήταν καλό. Είχε πολύ καλό ρυθμό σε όλη τη διάρκεια. Το πρόγραμμα, δεν έχω προλάβει να το εξετάσω ολόκληρο, αλλά είναι πλούσιο σε ύλη και δεν έχει καμιά έλλειψη. Η φωτογραφίες επίσης είναι πολύ όμορφες και θεατρικές. Το μόνο αρνητικό σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω είναι το μεγάλο μήκος γραμμών και κάνει την ανάγνωση των κειμένων κάπως κουραστική.
Δημοσίευση σχολίου