Την Κυριακή που μας πέρασε 9/3/2014 παρακολούθησα τη διασκευή της ταινίας 'Il Postino". Το έργο παρουσιάστηκε από τον σύλλογο "Το Τέταρτο Κουδούνι" στον οποίο υπήρξα πριν από εφτά χρόνια και αντιπρόεδρος. Γνωρίζοντας τους ανθρώπους, πάνω κάτω ήξερα τι θα δω. Ωστόσο η παλιά μου ομάδα κατάφερε και με εξέπληξε.
Δεδομένης της κρίσης, υποθέτω ότι σταμάτησε η χρηματοδότηση από το δήμο. Επίσης από τον πρόλογο υποθέτω ότι σταμάτησε και η χρηματοδότηση και από δωρεές ιδιωτών. Και αυτό φάνηκε καθώς δεν υπήρξαν εντυπωσιακά σκηνικά όπως προ κρίσεως, ούτε εντυπωσιακά κοστούμια όπως προ κρίσεως ούτε οι όμορφοι φωτισμοί όπως προ κρίσεως. Η σκηνοθέσια έγινε από την ίδια την ομάδα. Είναι κρίμα σε πολιστιστικές εκδηλώσεις να γίνονται εκπτώσεις. Εκπτώσεις εκεί που οι εραστές των τεχνών αφιερώνουν χρόνο αλλά και χρήμα για να εκφραστούν μαζί μας και να μας καλέσουν να μοιραστούμε την αγωνία τους, την αγάπη τους το θυμό τους, να μας αφηπνύσουν, να μας δείξουν μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη διάσταση των πραγμάτων γύρω μας. Να μας ψυχαγωγήσουν και να μας μορφώσουν.
Το έργο παρουσιάζει την ιστορία ένός φτωχού ταχυδρόμου που παραδίδει τα γράμματα που στέλνουν οι θαυμάστριες ενός διάσημου κομουνιστή ποιητή. Ο απλός ταχυδρόμος μας, μέσα από τον διάσημο ποιητή μαθαίνει για την ποίηση, αγαπά την ποίηση και χρησιμοποιεί την ποίηση για να κερδίσει τη καρδιά ενός ντόπιου κοριτσιού που αγαπά αλλά δεν ξέρει πως να την πλησιάσει και να της μιλήσει.
Την αυθεντική τηλεοπιτική εκδοχή του έργου δεν την έχω παρακολουθήσει, ακόμη. Ωστόσο θα επιδιώξω να το δω. Από το θεατρικό έργο μπορώ να υποθέσω ότι αφορά μια πολύ ρομαντική ιστορία η οποία δεν θα μπορούσα παρά να την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον.
Η θεατρική παράσταση είχε διάρκει λίγο παραπάνω από μία ώρα, ίσως 80 λεπτά. Δεδομένου ότι η κινηματογραφική εκδοχή έχει διάρκεια 108 λεπτά είναι σίγουρο ότι έχουν κοπεί αρκετές σκηνές και αρκετές ατάκες. Και αυτό φάνηκε και από την παράσταση. Αυτό που μετέφερε στο κοινό ήταν αρκετά κατώτερο από αυτό που το έργο θα ήθελε να δώσει. Η θεατρική ομάδα, απλώς παρουσιάσε την ιστορία χωρίς όμως να μπορεί να αποδώσει το συναίσθημα που το ίδιο το έργο επιδίωκε. Η παράσταση είχε αρκετά black out, τα οποία, προσωπικά, μου άρεσαν. Ο ρυθμός εξέλιξης της ιστορίας στην αρχή ήταν οριακά αργός, αλλά στην πορεία γινόταν πιο γρήγορος και δεν κούραζε τον θεατή.
Τα σκηνικά αποτελούταν από ένα τραπέζι μια καρέκλα, ένα παγκάκι και ένα πάνελ όπου επάνω παρουσιαζόταν μέσω βιντεοπροβολέα κάποια αποσπάσματα που γυρίστηκαν από την ίδια την ομάδα ή απλώς ήταν μέρος του σκηνικού. Την ανάλυση του βίντεο θα την χαρακτήριζα χαμηλή. Δεν γνωρίζω αν ήταν ηθελημένο ή αν λήφθηκε μέσω κινητού, σε κάποια σημεία ήταν όμορφο, σε άλλα σημεία, απλώς δυσκόλευε το θεατή. Ωστόσο η λιτή χρήση σκηνικών και τα αποσπασματα των βίντεο ήταν ωραία δεμένα με το έργο.
Τα κοστούμια δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Αποτελούταν από σύγχρονα καθημερινά ρούχα, χωρίς υπερβολές ή αφαίρεση.
Γενικά ήταν μια προσεγμένη παράσταση με καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Εκτιμώ ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη αν αφαιρούνταν λιγότερο υλικό ώστε να εστιάσει βαθύτερα τόσο στη σχέση του ταχυδρόμου με τον διάσημο ποιητή όσο στην σχέση του ταχυδρόμου με την αγαπημένη του Beatrice.
Δεδομένης της κρίσης, υποθέτω ότι σταμάτησε η χρηματοδότηση από το δήμο. Επίσης από τον πρόλογο υποθέτω ότι σταμάτησε και η χρηματοδότηση και από δωρεές ιδιωτών. Και αυτό φάνηκε καθώς δεν υπήρξαν εντυπωσιακά σκηνικά όπως προ κρίσεως, ούτε εντυπωσιακά κοστούμια όπως προ κρίσεως ούτε οι όμορφοι φωτισμοί όπως προ κρίσεως. Η σκηνοθέσια έγινε από την ίδια την ομάδα. Είναι κρίμα σε πολιστιστικές εκδηλώσεις να γίνονται εκπτώσεις. Εκπτώσεις εκεί που οι εραστές των τεχνών αφιερώνουν χρόνο αλλά και χρήμα για να εκφραστούν μαζί μας και να μας καλέσουν να μοιραστούμε την αγωνία τους, την αγάπη τους το θυμό τους, να μας αφηπνύσουν, να μας δείξουν μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη διάσταση των πραγμάτων γύρω μας. Να μας ψυχαγωγήσουν και να μας μορφώσουν.
Το έργο παρουσιάζει την ιστορία ένός φτωχού ταχυδρόμου που παραδίδει τα γράμματα που στέλνουν οι θαυμάστριες ενός διάσημου κομουνιστή ποιητή. Ο απλός ταχυδρόμος μας, μέσα από τον διάσημο ποιητή μαθαίνει για την ποίηση, αγαπά την ποίηση και χρησιμοποιεί την ποίηση για να κερδίσει τη καρδιά ενός ντόπιου κοριτσιού που αγαπά αλλά δεν ξέρει πως να την πλησιάσει και να της μιλήσει.
Την αυθεντική τηλεοπιτική εκδοχή του έργου δεν την έχω παρακολουθήσει, ακόμη. Ωστόσο θα επιδιώξω να το δω. Από το θεατρικό έργο μπορώ να υποθέσω ότι αφορά μια πολύ ρομαντική ιστορία η οποία δεν θα μπορούσα παρά να την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον.
Η θεατρική παράσταση είχε διάρκει λίγο παραπάνω από μία ώρα, ίσως 80 λεπτά. Δεδομένου ότι η κινηματογραφική εκδοχή έχει διάρκεια 108 λεπτά είναι σίγουρο ότι έχουν κοπεί αρκετές σκηνές και αρκετές ατάκες. Και αυτό φάνηκε και από την παράσταση. Αυτό που μετέφερε στο κοινό ήταν αρκετά κατώτερο από αυτό που το έργο θα ήθελε να δώσει. Η θεατρική ομάδα, απλώς παρουσιάσε την ιστορία χωρίς όμως να μπορεί να αποδώσει το συναίσθημα που το ίδιο το έργο επιδίωκε. Η παράσταση είχε αρκετά black out, τα οποία, προσωπικά, μου άρεσαν. Ο ρυθμός εξέλιξης της ιστορίας στην αρχή ήταν οριακά αργός, αλλά στην πορεία γινόταν πιο γρήγορος και δεν κούραζε τον θεατή.
Τα σκηνικά αποτελούταν από ένα τραπέζι μια καρέκλα, ένα παγκάκι και ένα πάνελ όπου επάνω παρουσιαζόταν μέσω βιντεοπροβολέα κάποια αποσπάσματα που γυρίστηκαν από την ίδια την ομάδα ή απλώς ήταν μέρος του σκηνικού. Την ανάλυση του βίντεο θα την χαρακτήριζα χαμηλή. Δεν γνωρίζω αν ήταν ηθελημένο ή αν λήφθηκε μέσω κινητού, σε κάποια σημεία ήταν όμορφο, σε άλλα σημεία, απλώς δυσκόλευε το θεατή. Ωστόσο η λιτή χρήση σκηνικών και τα αποσπασματα των βίντεο ήταν ωραία δεμένα με το έργο.
Τα κοστούμια δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Αποτελούταν από σύγχρονα καθημερινά ρούχα, χωρίς υπερβολές ή αφαίρεση.
Γενικά ήταν μια προσεγμένη παράσταση με καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Εκτιμώ ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη αν αφαιρούνταν λιγότερο υλικό ώστε να εστιάσει βαθύτερα τόσο στη σχέση του ταχυδρόμου με τον διάσημο ποιητή όσο στην σχέση του ταχυδρόμου με την αγαπημένη του Beatrice.
